Twee keer, dat is hoe vaak ik op één dag de afdeling afliep om een potje te brullen. Of ja.. eigenlijk om de tranen weg te slikken zonder publiek. En nee, er is die dag niks ergs gebeurd. Maar omdat de verjaardag van mijn grote zus, die overleden is, eraan kwam triggerde bepaalde muziek me net iets harder dan normaalgesproken.
Ik ben geen emotioneel wrak. Tenminste, dat vind ik zelf. Maar soms maak je iets mee waardoor de sluisdeuren gewoon lastig te controleren zijn. En ik heb ook geleerd dat ik ze op dat soort momenten niet moet willen controleren. Maar wat als je op je werk dus een keiharde trigger krijgt? Wat doe je dan?
Nu weet ik niet of mijn manier dé manier is. En dat zal ook ongetwijfeld voor iedereen anders zijn. Maar dit is wat ik deed toen een bepaald liedje op de radio de sluisdeuren opende:
Ik zei iets in de trant van “rotmuziek, ik ben zo terug” tegen de collega die naast me zat. En liep met grote, haastige stappen van de afdeling af. Niet wetend waar ik in vredesnaam heen zou lopen. Na een paar tellen op adem komen in het trappenhuis, besloot ik dat dat niet de meest handige plek was. Zo’n trappenhuis in een groot kantoorpand biedt namelijk niet echt privacy zal ik maar zeggen… Door naar de receptie. (Alsof daar geen collega’s zijn… *zucht*) Mijn situatie is hier op kantoor al bekend dus ik hoefde niet veel uit te leggen. De doos tissues werd meteen uit de kast gepakt en de radio werd uitgezet. Pfoe.. Dat hielp.
Maar de receptie is natuurlijk geen gunstige plek om je tranen te laten rollen. Wat als er een klant binnenkomt? Ik kon in dat moment niet zo snel iets anders bedenken. Maar nu de rust wedergekeerd is, is het niet zo moeilijk te bedenken. Mijn toevluchtsoord waar ik in de toekomst naartoe snel (als het nodig is)? De kolfruimte. Een plekje waar ik me af kan zonderen en waar ik de deur van op slot kan draaien, in een comfortabele stoel kan gaan zitten en op adem kan komen.
Nu zeg ik niet dat het gezond is om dagelijks op je werk een potje te huilen. Ook niet in de kolfruimte. Ik raad het je in elk geval niet aan. Wat ik je wel aanraad is om heftige emoties toe te laten als het nodig is. Zoek een plekje op waar het voor jou oké voelt om de tranen te laten stromen. Of dat nou bij een lieve collega is of op de wc of in een kolfruimte. Ik huil ook liever niet. En zeker niet op het werk. Maar soms is het gezonder om wel te huilen dan om je emoties weg te duwen.
Over Miranda de Ruijter
Miranda heeft inmiddels een cv van zo’n 4 kantjes met vooral banen in het onderwijs, maar heeft haar werkgeluk uiteindelijk gevonden bij Driessen Groep. Haar guilty pleasure is toch wel taalfouten verbeteren. Omdat dit in het dagelijks leven not done is, leeft zij zich wat dat betreft graag op haar werk uit. Zelf schrijft ze dus ook. Een interview waarbij ze het werkgeluk uit iemands ogen ziet spatten maakt haar een gelukkig mens, maar ook aan de wat taaiere onderwerpen geeft ze graag haar eigen draai. Het liefst met een beetje luchtigheid, waar passend. En laat werk&geluk daar nou net hét platform voor zijn.